Kolektivna umetnička praksa
Umetnici okupljeni u privremene ili trajne grupe sa zajedničkim ciljevima pojavili su se mnogo puta tokom istorije. Kolektivna umetnička praksa je rezultat ovakve vrste inicijative, koja deli određene ideološke, estetske, političke, kulturne, ekonomske ili tehnološke poglede i izvore. Međunarodni avangardni pokreti, neoavangardne i postavangardne prakse dali su mnoge kolektivne umetničke inicijative i projekte koji su, u najvećem delu, važni i za sve veće emancipacije koje su se dogodile u svetu umetnosti. Jedan od razloga tome leži upravo u društvenoj moći kolektivnog izvođenja.
U (post)jugoslovenskom kulturnom prostoru, krajem 20. veka i kasnije, pojavili su se razni umetnički kolektivi koji su često okupljeni oko sličnih ideoloških i političkih uverenja i ciljeva. Pored konkretnih radova koje proizvode, kolektivna umetnička praksa često ostaje sačuvana kao dokumentacija raznih prolaznih akcija (arhivi, tekstualni izveštaji, manifesti i razni artefakti) koja čini sastavni deo njihovog kolektivnog umetničkog diskursa i produkcije znanja. No, često ona nije sačuvana u celosti, jer je najvećim delom nevidljiva i integrisana u način života kolektiva. Danas, u tehnološki umreženom društvu, „kolektivnost“ se kao koncept u svetu umetnosti može širiti i praktikovati kroz kolektivne projekte tipa DIWO (do-it-with-others / uradi-s-drugima), koristeći njihove razvojne tehnike i procese koji povezuju pojedince sa sličnim interesima kroz sve vremenske zone, te kroz geografske i kulturne udaljenosti.
Zbirka Muzeja savremene umetnosti Vojvodine čuva nekoliko izuzetnih primera kolektivne umetničke prakse iz regije. Neki su od njih, kroz svoju praksu, uveli nove tehnologije značajne i šire važnosti.
